Ufać(PL)

Ostatnio –  za sprawą Koleżanki (dziękuję Ci  M.) –  zacząłem medytować nad znaczeniem, rolą i specyfiką zaufania. Wierzę, iż jest tak, iż ufać można tylko Bogu  lub (zdając sobie sprawę z oczywistej różnicy) Najbliższym, których On nam dał – innym tylko wierząc. Bo zaufanie to głębsza, wzbogacona formuła wiary. Tej, która nigdy nie będzie kompletną, gdy zabraknie kochającego serca...


Warunkiem koniecznym, drugim imieniem i dopełnieniem do ufności jest –  w moim przekonaniu –   właśnie sama miłość. Ufać bowiem, to oddać serce w czyjeś ręce, oddać bez reszty – przez i dla Boga –  wiedząc, że to dobre ręce. Można wierzyć bez Miłości, przyjmując lub dając tylko słowa, lecz by ufać, potrzebne jest serce, które KOCHA i WIE.


Dlatego właśnie zaufanie zawsze dotyczy osób: nie ma zaufania bez prawdziwej miłości, ani miłości bez zaufania. Wiedzieli o tym Obrońcy Jasnej Góry, którzy wierzyli w swoje bojowe umiejętności, ale zaufali tylko Jezusowi; odwdzięczył się Im On najpiękniej jak mógł – Sercem i płaszczem własnej Matki.


Dziękuję Ci Boże za Polskę i za Maryję.


--
Tomasz, Racibórz


PS. Poniżej naprawdę godny Niej Hymn, raduj się, Matko:
http://www.youtube.com/watch?v=0csj9I-EQSA&feature=related