(...)Życie wewnętrzne zostało mistrzowsko opisane w drugim ważnym dla historii Zakonu dokumencie noszącym tytuł „O założeniu pierwszych mnichów”, napisanym przez Filipa Ribota w 1390 roku; autor, kataloński karmelita, pragnął skrystalizować model powołań, koncentrując się po pierwsze na osobie Eliasza, po drugie na Maryi, Matce Jezusa. Eliasza od początku postrzegano jako o j c a karmelitów. Ribot uzasadnia tą postawę, przedstawiając na podstawie biblijnych przekazów, oraz tradycji wynikającej z aktywności pustynnych mnichów i Ojców Kościoła, pełne symbolizmu życie Eliasza; czerpie przy tym z przykładów mogących być z łatwością realizowanymi przez współczesnych mu współbraci, uwzględniając nowy kontekst ich życia, wynikający z pobytu w Europie. Stworzył on „Legendę Eliasza”, ta zaś inspirowała karmelitów i kształtowała ich tożsamość w ciągu kolejnych wieków.
W jednym, niezwykle ważnym rozdziale swego dzieła, Ribot nakreśla celowość istnienia Zakonu, używając przy tym stylu wypowiedzi zaczerpniętego z pierwszego kazania Jana Kasjana; można tu zauważyć duży zwrot w kierunku mistycyzmu. Według słów Ribota działalność zakonu karmelitańskiego służyć ma dwóm celom:
1) „Ofiarowywać Bogu serce czyste, nieskażone grzechem(...)”; oraz
2) „Umożliwiać sercom i doświadczeniu – nie tylko po śmierci, ale już w tym życiu, zakosztowania oraz poznania choć w części, potęgi wynikającej z obecności Mocy Bożej i radości wiecznej płynącej z chwały Niebios” .
Te dwa cele składają się na „znak rozpoznawczy” modlitwy karmelitańskiej, w naturalny sposób łączącej oczyszczenie i zjednoczenie z Bogiem. Powyższe ideały są wytworem tego samego Ducha, przeznaczonym dla każdej osoby.
Oto doniosły opis drogi karmelitańskiej: jego rozumienie od zawsze pełniło rolę przewodnią dla autorów tekstów duchowych (włączając Teresę z Avila i Jana od Krzyża). Oto pustynna duchowość Karmelu: poszukiwanie pustki i pełni, k e n o s i s i p l e n o r n a.
Eliasz był pionierem takiego stylu życia, ukształtował go dla wszystkich karmelitów. Jakkolwiek dawno porzucono twierdzenie, że karmelici wywodzą się bezpośrednio od Eliasza (jak to utrzymywał Ribot), prorok ten pozostaje o j c e m i założycielem Zakonu w szczególnym sensie; zainspirował Jego powstanie i wyznaczył Jego ideały.
Również postać Najświętszej Maryi Panny odgrywa znaczącą rolę w dziele „O założeniu pierwszych mnichów”. Jest Ona kolejnym wcielonym symbolem karmelitańskiego życia. Szybko stała się patronką miejsca w którym powstał Zakon, Naszą Panią z Góry Karmel; kaplica ku Jej czci wzniesiona została na miejscu, obok Fontanny Eliasza. Karmelici od najwcześniejszych czasów nazywali siebie Zakonem Braci Naszej Pani z Góry Karmel, czyniąc Maryję swą siostrą, patronką i matką.
W jednym, niezwykle ważnym rozdziale swego dzieła, Ribot nakreśla celowość istnienia Zakonu, używając przy tym stylu wypowiedzi zaczerpniętego z pierwszego kazania Jana Kasjana; można tu zauważyć duży zwrot w kierunku mistycyzmu. Według słów Ribota działalność zakonu karmelitańskiego służyć ma dwóm celom:
1) „Ofiarowywać Bogu serce czyste, nieskażone grzechem(...)”; oraz
2) „Umożliwiać sercom i doświadczeniu – nie tylko po śmierci, ale już w tym życiu, zakosztowania oraz poznania choć w części, potęgi wynikającej z obecności Mocy Bożej i radości wiecznej płynącej z chwały Niebios” .
Te dwa cele składają się na „znak rozpoznawczy” modlitwy karmelitańskiej, w naturalny sposób łączącej oczyszczenie i zjednoczenie z Bogiem. Powyższe ideały są wytworem tego samego Ducha, przeznaczonym dla każdej osoby.
Oto doniosły opis drogi karmelitańskiej: jego rozumienie od zawsze pełniło rolę przewodnią dla autorów tekstów duchowych (włączając Teresę z Avila i Jana od Krzyża). Oto pustynna duchowość Karmelu: poszukiwanie pustki i pełni, k e n o s i s i p l e n o r n a.
Eliasz był pionierem takiego stylu życia, ukształtował go dla wszystkich karmelitów. Jakkolwiek dawno porzucono twierdzenie, że karmelici wywodzą się bezpośrednio od Eliasza (jak to utrzymywał Ribot), prorok ten pozostaje o j c e m i założycielem Zakonu w szczególnym sensie; zainspirował Jego powstanie i wyznaczył Jego ideały.
Również postać Najświętszej Maryi Panny odgrywa znaczącą rolę w dziele „O założeniu pierwszych mnichów”. Jest Ona kolejnym wcielonym symbolem karmelitańskiego życia. Szybko stała się patronką miejsca w którym powstał Zakon, Naszą Panią z Góry Karmel; kaplica ku Jej czci wzniesiona została na miejscu, obok Fontanny Eliasza. Karmelici od najwcześniejszych czasów nazywali siebie Zakonem Braci Naszej Pani z Góry Karmel, czyniąc Maryję swą siostrą, patronką i matką.
Rola jaką Maryja odgrywała w Zakonie, podlegała znaczącemu umocnieniu na przestrzeni wieków: od XV w. Brązowy Szkaplerz1, stał się szatą wszystkich związanych z Zakonem.
--
Tomasz, Racibórz
---------
1W Polsce nazywany częściej po prostu Szkaplerzem św. [przypis Tłumacza].
No comments:
Post a Comment